3 Temmuz'u unutmadık, unutmayacağız!

Bugün 3 Temmuz, UNUTMADIK, UNUTMAYACAĞIZ!

Sen sarısına sevdalıydın o lacivertine. Seni baban omuzlarında getirdi belki ilk maçına o ise rakip takım taraftarı bir babanın verdiği harçlıkları biriktirerek aldı ilk biletini. Ama inanılan tek gerçek Fenerbahçeydi. Ortak olan tek şey. Omuz omuza…

Belki sen son dakika gollerinde sevinçten tribünden yuvarlanırken hiç tanımadığın bir el tuttu: ”Aman dikkat ” diye. Ve birlikte daha güçlü sevindiniz başka gollere. Belki ”Sarı Lacivert, Şampiyon Fener” diye bağırırken birlikte şampiyon dediniz. Birlikte hayal kırıklığına uğradınız belki kaybedilen 3 şampiyonlukta. Birlikte ağladınız 3 Temmuz'da. Belki birlikte yürüdünüz Cadde'de, beraber üşüdünüz Topuk Yaylası'nda birbirinizi hiç tanımadan. Belki de “Allah'ım bitmesin bitmesin bu rüya” diye birlikte kurdunuz Amsterdam hayallerini birbirinizi hiç tanımadan. Sadece Fenerbahçe için. Omuz omuza…

Fenerbahçelinin Fenerbahçe için sağı solu, Ahmet'i Mehmet'i yoktur. Çünkü bilir Ahmet, Mehmet gelir, gider. Efsaneleri vardır o ayrı. Bir de Fenerbahçelinin Fenerbahçesi vardır. Taraftar Fenerbahçe için vardır. Fenerbahçeli, kimsenin Fenerbahçeliliğini sorgulamaz. Bilir ki bu taraftar Fenerbahçe kimliği altında bu zamana kadar birlikte mücadele etti.

Belki son parasını maç biletine verdi, belki aç kaldı deplasmandan deplasmana koşarken Rize'de, Elazığ'da. Cefanın her türlüsünü çekip sefasını sürmeyi bu taraftar da hak etti. Yine kaybedilir son dakikada kupalar, yine gelir bitime haftalar kala şampiyonluklar. Bizlerden boşalan tribünler dolar yine belki kardeşlerimize, belki evlatlarımıza bıraktığımız mirasla. Tek gerçek kalır: 107 yıldır dimdik ayakta olan Fenerbahçe.

Velhasıl kelam; Fenerbahçe'nin iyi gününde de kötü gününde de yanında biz vardık, olmaya da devam edeceğiz. İyisiyle kötüsüyle bu tribünlerin bir ferdiyiz. Ve biz ne kaybedilen şampiyonlukları, ne kazanılan kupaları, ne 3 Temmuz'u, ne de 12 Mayıs'ı, yaşadığımız hiçbir şeyi unutmadık, unutmayacağız.